ώρες και ώρες περίμενα
μια νύχτα σκοτεινή
τα κόκκινα γαρούφαλα
θάχουν τα αηδόνια πια σωπάσει
οταν πρωτάνοιγαν μεγάλα
πυκνή βροχή και λόγια με ραντίζουν
όλα τα δάκρυα μου λάσπινα
στους δρόμους
δεν βλέπουν τίποτ'άλλο
φωτιές ανάβουν γύρω μου
κατάρες και βρισιές
αίματα και βόγγοι
στην άκρη στέκομαιι του δρόμου
δεν μούδωσε ο τόπος μου χαρά
ακούω τον θρίαμβο της αλητείας
ξεχωρίζει τώρα καθαρά
στην πάλη των τάξεων βαδίζω
και η οργή κι η αδικία
με τους ανθρώπους σμίγω
οδεύουν βουτηγμένοι
απο τη κούνια ως το θάνατο
σακάτικα κορμιά
τέρατα που πνιγήκαν
κουμπώνω το σακάκι
ξεφεύγω απ'αυτή την πόλη
στην επιφάνεια
μα οι πόλεις παραλλάζουν
στην επιδερμίδα
προτού χαράξει κιόλας
έχουν χαθεί
εσύ…δεν μπορείς
