| |
| | Πέντε Λέξεις |  | | |
ΠΕΝΤΕ ΛΕΞΕΙΣ
Η παλίρροια, η μακαριστή ταξιδεμένη μούσα της μοναξιάς, υποχώρησε αθέλητα στη δίνη του χρόνου… Στη σκιά ενός σύμπαντος που έννοια είχε την ατέρμονη αναζήτηση…
Αλήθειες αναζητώ πια μόνο μέσα στα οράματα…
Σημασιολογικές αισθήσεις… Πάθη…
Χαμένα ένστικτα μες στην αρχέγονη συνθήκη της ΦΩΤΙΑΣ…
Οξυγόνο κι αδυσώπητες προκλητικές ελπίδες…
Δεν τολμώ να ικετεύσω για γαλήνη…
Μονάχα πόνο αγωνιώ να τιθασεύσω…
Μέσα στις φλόγες την ψυχή μου να αγκαλιάσω… Την σιωπή μου να ωριμάσω…
Έρωτος πυρακτωμένη ανάσα να εισπνεύσω… Φως καθάριο…
Το ταξίδι ήταν μάχη σ’ ένα πέλαγο ονείρων κι ενοχών…
Μια παραίσθηση εκούσιας φυγής,
νοσταλγίας για το πάντα, το ποτέ και την ήρεμη χροιά της μουσικής,
καλυμμένη με ουρλιαχτά κι αθώα κύματα…
Μία θάλασσα συντροφευμένης προσμονής,
ένας καθρέφτης ολοκόκκινων ανεπιτήδευτων ευχών,
του ορίζοντα το πληγιασμένο είδωλο…
Πότε της μοίρας γαληνεύουσα αρμονία και πότε ανάγκη, μαχαιριά κι απειλή…
Κι όσο κι αν έμοιαζε με αίμα η πορφυρή της αντανάκλαση στο κάτοπτρο του φόβου,
ήτανε γάργαρο ΝΕΡΟ και μεθυσμένα δάκρυα…
Από την άκρη της αβύσσου ως τον βυθό…
Χρώματα γίνανε οι λέξεις των σκιών…
Δεν ήταν άπλερες μορφές, δεν αντιστοίχησαν το έλεος του φεγγαριού ποτέ με την ελπίδα…
Μίλησε ο άνεμος την γλώσσα των αγγέλων κι απ’ τα σπλάχνα τους αντήχησαν
οι αυτάρεσκες σειρήνες των κρυμμένων αστεριών,
ερωτευμένα πέπλα που λικνίζονται ανέμελα στη θαλπωρή του σκοταδιού,
τινάζοντας συνειδητά την ανθρωπόμορφη λογιστική αστρόσκονη,
μένοντας ποιήματα γυμνά, ευάλωτα μα ειλικρινή…
ΑΕΡΑΣ μυστικιστικός που αντί γι’ αναπνοή έγινε σύμβολο αναγέννησης…
Ένα χάδι χωρίς παλμό… Μόνο συναίσθηση κι έξαψη…
Ούτε ο χρόνος δεν κινεί πια τα βουνά…
Σημαίες πέτρινες, ακλόνητες κι ολιγαρκείς στην πίστη τους…
Δύσβατοι δρόμοι κι ομορφιά, απόκρημνα νοήματα,
μια προτροπή γι’ ακόμα πιο ψηλά…
Πιο ψηλά…
Μέχρι την έσχατη αρχαία κορυφογραμμή,
εκεί που νιώθεις πως η γη στις ράχες της κρατά τον ουρανό…
Και πάλι σταθερή σιγή, καθώς τα σπλάχνα του θεού ποτίζονται με ανθρώπινες κραυγές,
με πελαργών στοργή κι αγγέλων πόνο…
Είναι το ΧΩΜΑ που τον θρίαμβο της φύσης ξεγεννά κάθε στιγμή…
Όλη η πλάση αναδεικνύεται απαλά…
Σαν τον μανδύα που μια κίνηση αιθέρια αναμένει, ελάχιστη προώθηση πνευματική,
ώστε περήφανο υφαντό να κυματίσει ολόλαμπρο στο μεταξένιο φως…
Να ξεπεράσει τους ατέρμονους αιώνες, ανακαλύπτοντας κόσμους συνείδησης αδέσμευτους από κανόνες και ψυχρές απαγγελίες….
Ενέργεια συμπαντική, μια θαλερή κι ενιαία υποβολή, ΠΝΕΥΜΑ αέναο,
που θα ριζώσει στην αλήθεια σαν ψυχή…
Με φαντασία και μαγεία εναργή,
αποκαλύπτοντας την καθηλωτική ολοκλήρωση…
Αγάπη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Η Ειλικρίνεια Είναι Η Μοναδική Μου Δικαιολογία... | | | |
|
Κων/νος Ντζ
08-10-2017 @ 09:14 | Το ταξίδι ήταν μάχη σ’ ένα πέλαγο ονείρων κι ενοχών…
Μια παραίσθηση εκούσιας φυγής,
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | kapnosa-v-ainigma
08-10-2017 @ 15:48 | Φωτια, Νερό,αέρας, χώμα, αιθέρας -πνευμα (πλατωνας, Αριστοτέλης) ....Φωτια, νερο, Γη, Μεταλλο, ξυλο λενε οι Κινεζοι... Η πεμπτουσια της ζωης και του συμπαντος ! ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | **Ηώς**
08-10-2017 @ 17:54 | Δύσβατοι δρόμοι κι ομορφιά, απόκρημνα νοήματα,
μια προτροπή γι’ ακόμα πιο ψηλά…
Πιο ψηλά…
Μέχρι την έσχατη αρχαία κορυφογραμμή,
εκεί που νιώθεις πως η γη στις ράχες της κρατά τον ουρανό…
Φύση Άνθρωπος Ζωή Πνεύμα Λόγος Έργο και Νόημα
εξαιρετικές σκέψεις και Νοήματα! | | Ενορκος
08-10-2017 @ 23:11 | 5 ή 2005 ηθελες να πεις ? | | inokrini
09-10-2017 @ 09:38 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
