| |
Το Αγκάθι του Αιγαίου
Κάτσε και δες, γίναν σιωπές
Οι ευθύνες που είχα πριν φύγω
Κι όλες του Αυγούστου οι ανεμελιές
Με σημάδεψαν πριν να ξεφύγω
Δες πόσο μαύρισες, πόσο γελάς
Καλοκαίρι η ματιά σου μυρίζει
Και είσαι η ελπίδα μιας ξερολιθιάς
Που το γέλιο σου έχει δροσίσει
Βράχος ψηλός και χορός δυνατός
Το λευκό στο γαλάζιο φωνάζει
Κι αυτός ο υπέροχος ουρανός
Που όσο τον αγαπάς σε τρομάζει
Σε μια Αθήνα που πιάνει ρυθμό
Δεν μπορώ να ξεχνώ και δεν θέλω να ζω
Εκείνο του Αιγαίου το αγκάθι κρατώ
Με πονά, το αγαπώ, να γυρίσω ζητώ
Κρασί που μας θόλωσε τόσο γλυκά
Παραλία λευκή σαν το χιόνι
Κι αν είμαστε αλλού θα βρεθούμε ξανά
Στο νησί μας δεν θα 'μαστε μόνοι
Ο φάρος μακριά, περπατάμε ξανά
Και στη θάλασσα τσούζει η αλμύρα
Φαγητό μαγικό, να σταθώ προσπαθώ
Σ' ό,τι έδωσε εκείνη η μοίρα
Σε μια Αθήνα που πιάνει ρυθμό
Δεν μπορώ να ξεχνώ και δεν θέλω να ζω
Εκείνο του Αιγαίου το αγκάθι κρατώ
Με πονά, το αγαπώ, να γυρίσω ζητώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
