βγήκε ο αέρας μόλις -άγριος
έτσι.. δίχως λόγο
απ' τη μια στιγμή στην άλλη
όπως όλα κι αυτός αλλάζει
ξάφνου τάχα από το πουθενά σαν αίλουρος
όπως όλα κι ο καιρός
σθεναρό κατά μέτωπο φύσημα και απόκοσμη ησυχία
νύχτα και οι ανοιχτές τέντες αντηχούν φασματικά
κρεσέντο τρόμου ή αυτομαστιγώματος
και σπινιαρίσμαστα και άλματα γατίσια
από τον καναπέ ίσαμε το κρεβάτι κάτω
έξω οι στεγασμένες στο άστεγο σώμα τους ψυχές
προσμένουν χάδι και τροφή -με αυτή τη σειρά-
τίποτα τίποτα
η αξιοπρέπεια
και το ευγενές παράπονο γουργούρισμα χάδι τροφή
χαμίνι κουρνιασμένο σε καθαρή αγκαλιά- κι όλα σχετικά..
ο αέρας έχει ήδη φύγει
όρθιος και ποιοτικός
και για τώρα τέλος αβίαστον
η ησυχία συνεχίζεται
η ζωή όμως
η ζωή δεν είναι -άδικη
όσοι τη βλέπουν όλο
είναι έτσι
κανονισμένοι
και γαμώ το φελέκι μας
στο άγνωστο (ΜΑΣ) δεν παίζει βαρεμαρα
η στεγανότητα του στάζει ευαισθησία
θυσία που δεν μετράει για ζόρι
μόν' ανταπόκριση και πληρότητα στο πάντα μας κενό..
στην αστέγαστη που μας βρίσκει φυσικότητα
ποτέ μαζί απαραίτητα
έτσι μας συναντά και σμίγει
και τα λοιπά και τα λοιπά και μέσα μας ξυπνά
αυτή είναι η δουλειά βέβαια των ασήμαντων
τιποτένια άθραυστη
κάποτε γι΄αυτό με κάθε καιρό δουλεύουν
από εξαντλημένοι κάποτε ανεξάντλητοι
από παραβιασμένοι κάποτε απαραβίαστοι
σκορπισμένοι και διασκεδάζοντας
και μήπως καταλάβαμε τι είναι χρήμα; αξία;
τρώμε σκουπίδια και άλλο δεν μας νοιάζει
τιμή ο απόλυτος κόρφος δεν έχει
ιαματικός καθώς και (του) πρέπει
κάπου κάπως να κρατηθεί
ζωηρός
γεμάτος
