| |
Χανάτη
Όταν είδε τη ματιά της
Είδε την κορμοστασιά της
Και ταράχτηκε
Όσο εκείνος την κοιτούσε
Κείνη του χαμογελούσε
Και τρελάθηκε
Είχε ένα μαύρο μάτι
Και τη φώναζαν Χανάτη
Μεσ’ τον μαχαλά
Τον τραβούσ’ η ομορφιά της
Κι’ θελε την συντροφιά της
Το θελε πολλά
Και την φώναξε κοντά του
Να την πάρει στον οντά του
Ο μαχαραγιάς
Κι΄ έτσι έφυγε η Χανάτη
Για να πάει στο παλάτι του
Του μαχαραγιά
Και το βράδυ τ’ άστρα σβήσαν
Και οι πόρτες όλες κλείσαν
Μεσ’ τον μαχαλά
Η Χανάτη τώρα φεύγει
Το φεγγάρι δεν θα φέγγει
Θαν’ όλα θολά
Γιάννης Μαυρόγιαννος
Από την Ποιητική μου Συλλογή
31-8-2015
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
