| |
| | Αποχαιρετώντας Ακόμα Έναν... Αριθμό |  | | |
οταν βλέπω πρόβλημα βλέπω κ τη λύση. ΜΕΣΑ ΜΟΥ. οταν είμαι καλά μέσα σε κάτι είμαι καλά με το καλό που έχει μέσα του το πρόβλημα δημιουργείται απο το ίδιο όταν δεν το βλέπει και πολεμάει λάθος. έχει τη θέληση δλδ να μη θέλει να το δεί και έχει τη δύναμη όσο να μη την μπορεί. ωστόσο κανείς μόνος βάζει πλαίσια κανείς άλλος. όσο για να βολευεται ή να διαμαρτυρεται και να μεταθέτει το -προ-βλημα του όπως θέλει να το βλέπει και να το ρίχνει σε άλλον. ωστόσο εγώ πρόβλημα δεν βλέπω για να λύσω. κανείς προχωράει ή δεν προχωράει μέσα του κ αυτό προβλημα δεν είναι. είναι πορεία. δεν είμαι το μέρος άλλο που διαμαρτύρεται. είμαι αυτό που εντοπίζει και διακρινει και όχι για χωριστεί από την ύπαρξη του αλλά από ό,τι δεν είναι για να είναι μέρος της ολότητας του. κ αποχωρώ ή αφήνω χώρο. αν καταπατηθεί κι αυτός τότε αποχωρώ και είμαι εκεί. θα φανώ όταν και εάν γίνει αισθητό από μέρους του ότι έχει καλλιεργηθεί το έδαφος της αμοιβαιότητας της σύμπνοιας κι αυτό όχι για να παζαρέψει το ό,τι δεν έχει τιμή. που δεν παραχωρείται αλλά μοιράζεται. κι αυτό δεν μπορεί να το εκμεταλλευτει κανείς με κανένα τρόπο, παρά μόνο να το απολαύσει. αν με πάρει στο κατόπι δίχως βήμα να κάνει πίσω ή να με προσπεράσει για να βρεθούμε στο ίδιο σημείο δίχως υποτιμήσεις και υπερτιμήσεις- εαυτού, τότε σχέση δεν υπάρχει κ συνεπως ουτε πρόβλημα ουτε λυση παρά μόνο στο μέρος που πολεμάει την σχέση. την όποια σχέση με βάση την σχέση με αυτό το ίδιο. αυτό που τον αφήνει ανικανοποίητο και είναι μέσα του και τον αφήνει έτσι, γιατί δεν είναι μέσα του. να γίνει αυτό που είναι. και οπότε όπου και να βγει θα βλέπει πρόβλημα. όμως πρόβλημα υπάρχει. όντως έξω. και λύση όντως μέσα. νταξ? και μας αφορούν όλα τα προβλήματα? προς θεού δεν είναι να λύνουμε, τα χέρια που μας κάθονται στο σβέρκο. τα σχοινάκια κόβονται μαχαίρι στιγμές ωρίμανσης όπως άς πουμε και το φρουτο απο το δέντρο! μια μπανάνα βέβαια ωριμάζει κι αφου εχει κοπεί άγουρη. το να την φάω όμως πρώιμη μόνο δυσαρέσκεια θα μου προκαλεσει και θα με αφήσει στο ίδιο σημείο.
έχω λατρέψει τόσο την φράση του Μπουκόφσκι, τόσο που την ζω και με ζει που την νιώθω μέρος δικό μου χώμα που 'χει να δώσει, ανεξάντλητα εύφορο. κι είναι σαφές σε ποιον. κ αφορά κάθε φάση. κάθε σχέση. κάθε κοινωνία. κάθε σύστημα. το φως του καθενός λάμπει στο σκοτάδι. το σκοτάδι αν δεν φοβηθεί. τον φόβο αν δει ως την δύναμη που δεν αναχαιτίζει αλλά ξεκλειδώνει την δύναμη του.
κι 'εγώ θέλω φώτα σβηστά και αναμμένους ανθρώπους'. αυτό που μπορώ ως άτομο βέβαια είναι μόνο για μένα. μπορώ να σε απεγκλωβίσω ας πουμε από ενα σημείο κι αυτό αν σε αγαπώ, κι αγαπώ ό,τι άδολο διακρίνω άσχετα αν το αμελείς, αλλά δεν μπορώ να γίνω σκιά σου -κι αυτό κανένα ζώο δεν το ανέχεται- γιατί είσαι άνθρωπος. κι αυτό -όλο- μου το έμαθες εσύ. ντάξ?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας | | | |
|
Ηypocrisy
16-12-2017 @ 00:32 | Κι όταν έρθεις εν τω πάθη σου
με τη γνώση την καινούργια,
θα με βρεις βαθειά ανώριμο
και βαθειά θα μ’ αγαπήσεις
https://www.youtube.com/watch?v=dgsTHJNiC88 | | astrojoggi's
16-12-2017 @ 01:08 | Γιουλη ομορφια!
(και λογω του παθους της γραφης) | | Ηypocrisy
16-12-2017 @ 02:22 | λόγω ανωριμότητας.
που όσο προχωρώ στο πάθος δεν βρίσκω σημείο να σταματήσω αρκετά ώριμο παρά μόνο να ξαποστάσω. | | inokrini
16-12-2017 @ 04:11 | το φως του καθενός λάμπει στο σκοτάδι. το σκοτάδι αν δεν φοβηθεί. τον φόβο αν δει ως την δύναμη που δεν αναχαιτίζει αλλά ξεκλειδώνει την δύναμη του.
κι 'εγώ θέλω φώτα σβηστά και αναμμένους ανθρώπους' ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
