Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Αυτο
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130728 Τραγούδια, 269450 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Αυτο
 
Τι ειναι να χτυπας ζωντανο, σωμα ,
κ να συνεχιζεις να τρεχεις;
Τα αυτοκινητα που περνανε ασταματητα
κ προσεχουν μη και το πατησουν τι ειναι;
(Αυτα ειναι μηχανες ναι.)
Η εικονα του σοκαρισμενου παιδιου
-που περνα σαν φλασια απο μπροστα σου-
μεσα σε ενα απο αυτα,
στο θεαμα του θανατου τι ειναι;
το ακούω να λέει "Μπαμπα!
Μη προσπερνας! " Το ακους;
Το παιδι σου, την καρδια σου, την ψυχή σου
τον νου σου!


Λένε πως αν δεν έχεις να πεις κατι καλο μη το λες καν
ο κόσμος θέλει ζωογόνο φως -κ ενώ είναι γεμάτος!
μα να που περνάει μέσα απο το κακό μας
και θέλει όχι Τύχη για να βγεί ζωντανό
μα και θεό μέσα μας

κι ούτε που χρειάζεται για να πιστέψουμε να δουμε
αυτό είναι το μόνο που δεν θα συλλάβουμε ποτέ
το θείο που υπάρχει μέσα μας
μονο για να απελευθερωνεται
και δεν μας κανει κάτι
δεν μας κανει ουτε αγίους
απλά... μας απελευθερωνει ... ανθρωπιά
στάλα τη στάλα ανασα την ανασα
δε θέλησε ποτε για την ιστορία ήρωες
αυτή παίρνει τον λόγο
από τον άλογο λιποτακτεί πόλεμο
που αφαιρεί τη ζωή σα τη τσίμπλα από το μάτι
αυτός δεν οδηγεί ποτέ πουθενά στο Τέλος του

στην άσφαλτο στο χώμα το αίμα
αρχή του να διατηρεί φρέσκο
η βροχή που καθαρίζει τη μνήμη κι αυτός που
τη ξαναβάφει στο πρώτο χιόνι
με το κόκκινο που δεν ξυπνάει σχεδόν πια κανεις
φρενάρουν απότομα και έγκαιρα μόνο για
να αποφύγουν το πρόστιμο
οι υπνωτισμένοι από το κόκκινο φως
μόνο σταματουν για να παρουν το πράσινο
και μόνο αν πηγαίνουν πακετο
κι ας μη περνάει και ψυχή
τους τρομάζει κι σκιά τους ή δεν βλέπουν
ψυχή καμιά ποτε πουθενά



Ο μα σαν οργή και μένος, είναι φυσικό καιρικό φαινόμενο!
οταν δεν είναι κοινωνικό
δεν έχει τίποτα το κατα-κτητικό.
τιποτα το μόνιμο .
ότι φουσκώνει
και με τη πρώτη έκφραση ξεφουσκώνει
βγάζει δάκρυα από τα γέλια παιδιών
οταν παιγνίδι πουπουλένιο
στα χέρια τους μαξιλάρι
και το αίμα από πεσίματα
όσο να τα μεγαλώνει


μαμά κοίτα με! ...Γελάω
δε ντρέπομαι
όσο με πονάει η αγάπη
άλλο με κανει τόσο
στις μικρές μου χαρες να ξεχνιέμαι
μια τόση δα πνοή να παίρνουν

είναι το τώρα πρόσωπο φρικαλέο κι ατέλειωτο
μα το προφίλ του είναι χαμηλό και δυνατό
κι αυτό μας πρέπει να είναι
η μόνη προτεραιότητα
αν αυτή ο αγώνας
κι αγωνία του πολέμου γόνιμη








 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 0
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας
 

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο