| |
Απο μικρος ο ανθρωπος
οδηγειται στο ψεμμα.
Απο τον που καλλιεργειται φοβο,
και την ακατανοησια.
Απο παιδι το μαθαινει,
απο τον υπαρκτο
τον μη κατα φαντασια τον βιωμενο
απο την αρνηση κατανοησης φοβο
και την θαμμενη των μεγαλων μνημη
ωσαν μνημα φροντισμενο
φυλακες με την ιδια τους τη ζωη.
Την που ευθυνεται για τα
ξυπνηματα.
Το παντα παιδι,
μεγαλο,
μαθαινει την αληθεια.
Να μην φοβαται.
Πως δεν γινεται αλλιως διχως
το ψεμμα.
Πως του αναποφευκτου μερος
που θελει αληθεια
τολμη. Με το ψεμμα που
δεν το κλεινει στην ντουλαπα.
Απο την νοσταλγία
το βγαζει απο το παραθυρο
και την πισω πορτα σαν κλεφτη
ως να μαθει κυριος πια,
απο την κυριανα βγαινει.
ως να μην μπορει αλλιως πια,
κουφος αμιλητος στις φωνες αντίθετες,
επιταγες που δεν τον αφορουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
