| |
Τώρα πια τις νύχτες μ’ αρέσει το κρύο
Χωρικοί ξεφαντώνουν με χαρτί και μελάνι
Κρεμμυδάκια τουρσί, αγιασμένο στεφάνι
Το φαΐ σπιτικό, το τραπέζι μακάβριο
Ξεκουράσου, λοιπόν, σακατεύεσαι κι αύριο
Αν θα σπείρεις θεούς, θα θερίσεις ανθρώπους
Με γυαλιά μυωπίας κι ευγενέστατους τρόπους
Θα φυτεύουν κι αυτοί τη μεγάλη τους πλάνη
Και θα νιώθουν Χιονάτες αλλά θα ‘ναι οι νάνοι
Πασαλείψου λοιπόν της γιαγιάς τα βοτάνια
Η ματιά της στεγνή κι οδηγεί στα ταβάνια
Σε πλατείες ηρώων, όπου λιάζονται οι σκύλοι
Κι αγνοούν με συνέπεια κάθε υπέρτατη ύλη
Τελευταία μ’ αρέσει σα νυχτώνει το κρύο
Στις ταράτσες νωπό κι απαράμιλλα θείο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
