| |
Μέσα από τη θύελλα των συναισθημάτων
ξέσπασε μια κραυγή
απόγνωσης και απελπισίας.
Άγγιξε με μίσος το σκοτάδι
και την απόλυτη ηρεμία της νύχτας
και ξεπήδησε φωνάζοντας γεμάτη πάθος:
ως πότε θα κλέβεις
ζωή από τη ζωή μου
για να γεννιέσαι εσύ;
ως πότε θα χτίζεις τα όνειρά σου
πάνω στα δικά μου
μόνο και μόνο για να μην ακουστώ εγώ;
Γιατί ρουφάς το αίμα της ψυχής μου
και δίνεις πνοή στη δική σου;
Πού είναι η αγάπη που έταξες;
Μήπως χάθηκε μες τα χιλιάδες ψεύτικα
συντρίμια της ζωής σου;
ή καλύτερα να πιστέψω πως ποτέ δεν υπήρχε!
Μια στάλα ευαισθησίας
έσταξε μες το βαθύ ποτήρι του νου σου
μα μέχρι να σκύψω να τη βρω
είχε πια στεγνώσει.
Ήταν άλλη μια κίνηση ανθρωπιάς κι ελπίδας
που δολοφονήθηκε από την
καταστροφική σου μανία για το ψέμα.
Μια στάλα που ισοδυναμούσε
με μια απλή ψευδαίσθηση
του αγνού, παιδικού μου μυαλού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
