| |
διχως τη θέληση σου όσο βίαια θα φευγεις
εδώ θα σε γυρίζει το θέλημα της
προς εκπλήρωση
αγνώριστο
ό,τι με βρίσκει προσέχω
απο το πουθενά
λες και σε ξερνάει ο ουρανός
κι είσαι σημάδια γνώριμα
και λεω μια στιγμή να φυγω να παω που
στις άλλες που δεν αντέχω να νιώθω άλλο
την φρίκη ατελειωτη εξαθλίωση ολογυρα
κι αιτία οι άλλοι
εγώ που με αναγνωρίζω
κι αυτοί όχι
αλίμονο αν έκανα ό,τι κάνω για το αποτέλεσμα
- έτσι κι αλλιώς αλίμονο ατέλειωτο
σαν ποτάμι που δεν βρίσκει ποτέ θάλασσα, δυνατό κι 'ναι; -
δεν θα έκανα τίποτα που δεν το βλέπω
μ' αυτούς απόντες θα πέθαινα επιτόπου
κι ως τωρα, που αυτό υπάρχει
από αυτό, πιότερο τους λησμονώ
κι όσο είμαι εγώ είναι κι αυτό
με σαρκα και οστα
ό,τι προφτάσει κανείς στον ωκεανό
της εγκατάλειψης και της λιμοκτονίας
να προσφέρει του δαρμένου τώρα που φέρει
στάλες άπλετης ξεγνοιασιάς και θαλπωρής
τίποτα αιώνια δεν ζει
κι όσο ζησει- και μια μέρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
