| |
| | Ζωής Μοντέλο |  | | |
[align=center]Μες τα λόγια κλειδωμένα,
πόσα μέλλοντα γιατί,
με χτυπούσαν ένα-ένα,
και τα σκότωνα πρωί.
Σα μαζεύτηκαν τη μέρα,
που τραυλίσαμε το γειά,
άνοιξαν ασκούς αέρα,
στη μικρή μου τη φωτιά.
Δεν πειράζει τελικά,
κι ας πονάει τόσο τώρα,
θα περάσει ξαφνικά,
και θα βρούμε κατηφόρα.
Ψάχναμε στο γενικά,
κι όχι στα δικά μας θέλω,
δεν ταιριάζει το μετά,
στις ζωής μας το μοντέλο.
Της αγάπης μας το τρένο,
είχε στάση από καιρό,
πόσο ακόμα να επιμένω,
δεν θα είμαι πια εγώ.
Σφύριξε για μας να φύγει,
με πορεία μακρινή,
εισιτήριο που λήγει,
κι έχεις εξαφανιστεί.[/align]
Χρήστος Μπαλτατζίδης 21/05/2018
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Όποια θελήσει τα τραγούδια μου να κρίνει, ας το σκεφτεί μήπως γραφτήκανε για εκείνη… | | | |
|
Αγιοβλασιτης
22-05-2018 @ 01:57 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Κων/νος Ντζ
22-05-2018 @ 10:30 | Πολύ ωραίο!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | inokrini
23-05-2018 @ 23:38 | Της αγάπης μας το τρένο,
είχε στάση από καιρό,
πόσο ακόμα να επιμένω,
δεν θα είμαι πια εγώ.
Σφύριξε για μας να φύγει,
με πορεία μακρινή,
εισιτήριο που λήγει,
κι έχεις εξαφανιστεί. ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
