| |
Αν με ρωτήσετε πώς δραπέτευσα από την τελευταία μου Κόλαση
Θα πω "να, έτσι όπως ψυχορραγούσα πάνω στο καυτό έδαφος
Αυθόρμητα μου'ρθε και σχεδίασα
Μία έξοδο κινδύνου με το αίμα μου
Την άνοιξα κι όρμησα έξω
Έτσι απλά, ανέμελα κι ίσως,
Ίσως και κομματάκι ηρωικά"
Έκτοτε έχω τα πόδια μου τυλιγμένα
Σε δυο ρόδινα σύννεφα
Κι όπως περπατώ κάθε τόσο αιωρούμαι κι ανυψώνομαι
Τα μαλλιά μου λυτά καλπάζουν
Σαν άγρια άλογα στις ρευστές πεδιάδες των θερινών ανέμων
Εδώ, στον ονειρεμένο τούτο τόπο όπου κατέφυγα
Η θάλασσα κι ο ουρανός χορεύουν σφιχταγκαλιασμένοι βαλς πάνω στα βράχια
Κύματα ερωτοτροπούν με σύννεφα
Και μες στις δίνες του πάθους τους εγώ
Εκτοξεύομαι όλο και πιο ψηλά
Γίνομαι αχνός κι αφρός
Και σ' αυτή τη μορφή ανεβαίνω σε κείνο το μικρό, γραφικό μέρος με την αιθέρια μουσική
Το λουσμένο στο φως της νεογέννητης πανσέληνου
Εκεί λοιπόν
Ένας άγγελος λίγο σκοτεινός φτιάχνει ειδικά για μένα
Ένα κοκτέιλ που μοσκοβολά φρούτα εξωτικά,
Δυόσμο και μια ιδέα όνειρο
Και λίγο πριν μου το προσφέρει
- κρυφά, μη τον δω -
ρίχνει μέσα ακόμα
Μια ιριδίζουσα σταγόνα από Παράδεισο
Ο άγγελος μού χαμογελά
Μισοκρυμμένος στο ημίφως
Ενώ εγώ ρουφώ απολαυστικά το μαγικό του φίλτρο
Που λιώνει μέσα μου σαν οξύ
Όλες τις μπάρες και τα ατσαλένια κάγκελα
Και το αληθινό χαμόγελό μου
Χιμά επιτέλους έξω απελευθερωμένο και
Τίποτα δε φοβάμαι πια
Ούτε τον πόνο
Ούτε τον χρόνο
Ούτε καν το θάνατο
Ο άγγελός μου
Θέλει να μου δώσει το χέρι
Για ν' απογειωθώ ξανά τραβώντας τον μαζί μου
Όμως διστάζει
Μάλλον γιατί είναι οι πτήσεις επικίνδυνες
Κι εγώ τού φαίνομαι τόσο μα τόσο εύθραυστη
Όσο και οι βοηθητικές νεφέλες μου αδύναμες
Και θέλω να του πω
Πως έχει δίκιο
Τόσο και περισσότερο εύθραυστη είμαι, ναι
Σα χιονένιο αγαλματάκι
Σαν πορσελάνινο γλυπτό
Σα ζαχαρένιο παιχνιδάκι
Αλλά - μεγάλο "αλλά"-
Κατέχω πια σε άριστο επίπεδο
Την τέχνη της ανασυγκόλλησης
Ναι, μου 'χει γίνει πια συνήθεια, τρόπος ζωής
Κάθε τόσο να γκρεμοτσακίζομαι
Εντελώς να διαλύομαι
Κι έπειτα υπομονετικά να με περισυλλέγω και να με συναρμολογώ
Ξανά και ξανά και ξανά από την αρχή
...
Και θέλω να του πω
να μη φοβάται - τουλάχιστον όχι για μένα
Πάμε μαζί ως τ' αστέρια κι ό,τι γίνει
Δες με
Πώς παίζω με τον εαυτό μου
Πώς το 'να χέρι μου τραβώ και ξεκολλώ
-τόσο εύκολα, τώρα πια -
Και το επανατοποθετώ στην ωμοπλάτη μου γελώντας
Πώς την καρδιά μου ξεριζώνω και σου τη χαρίζω
Κι έπειτα - αν χρειαστεί -
Ανάλαφρα και τρυφερά την παίρνω πίσω
Κι αδιαμαρτύρητα στη θέση της την αρχική την επιστρέφω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
