| |
| | Θάνατο μύριζε ο αέρας |  | | |
Θάνατο μύριζ' ο αέρας και κράζανε τα νυχτοπούλια,
πάνω το φεγγάρι δακρυσμένο , αγκαλιασμένο με την πούλια.
Οί δαίμονες αλλοπαρμένοι κτυπούσαν ντέφια και νταούλια
και ξωτικά εκτασιασμένα, ρουφούσαν αίμα απ' τα παγούρια
Τι σκηνικό αυτό μπροστά μας, ίδια η κόλαση του Δάντη
ο χάρος έξω να καλπάζει πηγαίνοντας ψυχές στον Άδη,
φόβος παντού και αγωνία πατώντας σε θανάτου χνάρια,
που άφηναν οι κολασμένοι κι ουρλιάζαν γύρω τα τσακάλια
Στα αποκαίδια και τις στάχτες ,παίζει ο θάνατος φλογέρα,
ποιος αμφιβάλλει πως η λύπη, είν' του ανθρώπου θυγατέρα.
Ένας θεός που απουσιάζει δεν έχει θέση στην καρδιά μας,
ας πάψουν πλέον να ηχούνε άλλο γι' αυτόν τα θυμιατά μας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Νέτα-σκέτα
26-07-2018 @ 11:11 | Αρούρηδες, σιωπήστε , θρηνείστε και ψαξτείτε. ::sneak.:: | | drosostalida777
27-07-2018 @ 06:57 | Ρε μαέστρο τι ειναι οι Αρούρηδες;;;;;;;;;; | | Νέτα-σκέτα
27-07-2018 @ 12:57 | Απλώς μου αρέσει το ηχόχρωμα της λέξης,
::laugh.:: ::sneak.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
