| |
Λυσσομανούν τα στάχια μέσα στο φεγγαρόφωτο
κι όλες οι απουσίες των ανθρώπων, που πέρασαν και χάθηκαν,
στέκουν παρούσες
Άγριο το φεγγάρι κάτι σταχτιές νυχτιές, ωσάν κι ετούτες
να λούζει την καμένη γη οπίσω
’Συχάστε,
Τώρα θρηνεί η Παναγιά για τα παιδιά της
δεν την χωρούν ούτε οι ουρανοί την τόση θλίψη
και ρίχνουν καταιγίδες τα δάκρυά τους
’συχάστε,
αντέχει λόγια η στιγμή;
αντέχονται οι ευθύνες σαν χάνεται η ανάσα;
ποιος να βαστάξει τα μάτια σαν φεύγουν οικογένειες, πιασμένες χέρι-χέρι;
Ανάθεμα
άργεψε ο τόπος να χτιστούν ελπίδες, πάνω στην τέφρα
Για μια επόμενη ζωή, μεταθανάτια ικεσία
[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
