| |
Τρίτη πρωί εκοσιεννιά του Μάη και χαράζει,
Και του Βοσπόρου τα νερά τον ήλιο καθρεφτίζουν
Κόκκινο που σηκώνεται αργά και φοβισμένα
Του θάνατου το αιματηρό το έργο ν’αντικρύσει.
Στην Επταλόφη πέφτουνε χιλιάδες παλικάρια
Στης νιότης τ’άνθος τους, καθείς τον άλλον μακελεύει.
Κραυγές, μπαρούτη και φωτιά, ατσάλι μ’ατσάλι σμίγει,
Κλαίνε οι ψυχές που φεύγουνε για τΆδη τα σκοτάδια.
«Εάλω η Πόλις!» Μια κραυγή που τα ουράνια σκίζει.
Από τους ώμους την βαριά πορφύρα κατεβάζω
Και ξεγυμνώνω το σπαθί, τ’αστραφτερό ατσάλι
Και για τον θάνατο κινώ, για να τον ανταμώσω.
Από τα γκρίζα μάτια μου τα δάκρυα κυλάνε.
Μια ζωή που πέρασα μισή, και που τελειώνει.
Μια μορφονιά, απου γι’αυτήν μέσα η καρδιά μου σπάζει
Κι η Πόλη που αγάπησα θα μ’αποχωριστούνε.
Οι ιππότες μου στο πλάι μου, μαζί μου να χαθούνε.
«Αφού πέφτει η Πόλη μου, κι εγώ μαζί της πέφτω!»
Φωνάζω και στην άσπρη μου φοράδα ανεβαίνω:
«Μη σκιάζεσαι γενναία μου» της γλυκοψιθυρίζω.
Καλπάζω σαν τον άνεμο κι οι σύντροφοι κλουθάνε
Κι από την πύλη την πλατιά του Ρωμανού ορμάμε.
Κάνουμε χήρες κι ορφανά να κλαίν με μαύρο δάκρυ,
Μέχρι κι οι πιο ανδρείοι τους τρέχουνε να σωθούνε.
Από τα γκρίζα μάτια μου τα δάκρυα κυλάνε.
Μια ζωή που πέρασα μισή, και που τελειώνει.
Μια μορφονιά, απου γι’αυτήν μέσα η καρδιά μου σπάζει
Κι η Πόλη που αγάπησα θα μ’αποχωριστούνε.
Βέλος μαυρόφτερο χτυπά το άσπρο μου το άτι.
Μυριάδες γύρω οι οχτροί, τα στίφη μας κυκλώνουν.
Το τέλος πια είναι κοντά, φίλοι τριγύρω πέφτουν
Και μοναχός να πολεμώ με μένος απομένω.
«Μα δεν υπάρχει χριστιανός εμέ για να σκοτώσει;»
Κραυγάζω και έναν ακόμα νιό στον Άδη στέλνω.
Εστόμωσε το ξίφος μου, ράγισε το σκουτάρι
Κι ο κόσμος γύρω χάνεται στου αίματος την ζάλη.
Μια ξωπίσω μου κραυγή πολεμική ηχάει.
Κλείνω τα μάτια και σε μια στιγμή ο Χάρος θα’ρθει.
Μιας σπάθης το μεταλλικό φιλί σαν πάγο νιώθω
Κι η λυτρωμένη μου ψυχή στους ουρανούς κινάει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
