Είναι παράξενες οι σκέψεις μου για σένα
Είναι παράξενος ο τρόπος που μιλώ
Όλα να μοιάζουνε για λίγο παρελθόν
Κι όμως είσαι εδώ …
Ίσως να είναι και η ώρα περασμένη
Και περνάς μέσα απ’ τον χρόνο μου κι εσύ
Σαν να ήσουνα σκιά που πάντα μόνη της μιλά
Μες στη βροχή …
Κρύβεσαι μέσα στα όνειρα
Μες στα υπόγεια
Και στα ανόμια που έχει η σιωπή
Βρίσκεσαι μέσα στα κύματα
Κινείς τα νήματα
Κι ύστερα γίνεσαι πάλι χαρτί
Κρύβεσαι μες στην ανάγκη μου
Που έχει δυο λέξεις ξανά να μου πει
Μη φοβηθείς , μη χαθείς ….
Είναι παράξενος ο τρόπος που κοιτάζω
Αυτόν τον κόσμο που δεν έχει πια ψυχή
Λες και τα πρόσωπα δεν έχουν πια μορφή
Ούτε κι εσύ …
Ίσως κι οι δρόμοι να μην έχουνε πορεία
Σ’ αυτούς χαράξαμε κι εμείς μια ζωή
Μα μεγαλώσαμε χωρίς μια ευκαιρία
Και περιμένουμε ακόμα στη βροχή….
