| |
Κι όπως επέρνουνα προχτές ‘π’τον τόπο που καθόσουν
μερα καλή μρε μπαταξή κι ερίφη να σου πω,
δεν σ’είδα κι όταν ρώτηξα που είναι ο Λευτέρης;
‘’Πέθανε’’πιλογήθηκαν με βλέμμα σκυθρωπό...
Ήρωας ήσουν τραγικός στης ζήσης την παλαίστρα,
ξαρμάτωτος εβάδιζες στου νου την ταραχή
μέσα στα ερέβη της ψυχής δεν είδες κάποια λάμψη,
μόνο σκληριές ανίερες να πέφτουνε βροχή.
Μου ‘λεγες πως το ριζικό κι η μοίρα του αθρώπου
εις του προσώπου τα οστά απάνω σκαλιστό
βρίχνεται και ξεμάκραινες με δάκρυα στα μάτια
καιτές εκράθιες ώρα πολλή το στόμα σφαλιστό.
Μέσα σ’ουσίες γύρευες λιμάνι της γαλήνης
μες την εφήμερη ευτυχιά που σάχνει το μυαλό
κι’όταν ετέλειων’η ψευθιά σε σκότων’η αλήθεια
κι’απελπισμένος πάλευες σ’ανάβαθο γιαλό.
Πως είμαστ’έρμαια συχνά πάσας διάθεσης μας
τα χείλη σου σκορπίζανε με πρίκα στη μαθιά,
διέξοδο εγύρευγες στην πόρνη κοινωνιά,
μα δεν εβρήκες Λευτεριό ξετρύπι στη στραθιά.
Και κίνησες για το στερνό ταξίδι τση ζωής σου
ένα θλιμμένο ως τα πολλά τση θλίψης δειλινό,
θαρρώ με την απόγνωση και δάκρυα στα μάθια,
έγραψες τέλος με βουτιά Λευτέρη στο κενό...
Σκέφτηκα ώρες και φορές πως θ’αλλαξοσειρίσεις,
σαν σ’έβλεπα αρά και που με μάθια γελαστά
κι’επίστευγα ο παράουρος πως θα σ’αλλάξω γνώμη
σαν σου ΄λεγα το νόμισμα πως όψεις δυο βαστά...
Δεν άγγιξε απάνω σου ποτέ γαλήνης χάδι
κι’όσα πολλά κι αν έκρυβες αιστήματ’ακριβά
σου’λειπε η τρυφερότητα Λευτέρη που εστερήθης
κι’όλα τα θώριες άδικα στη ζήση και στραβά.
Καλοστραθιά Λευτέρη μου κι'εύχομαι κεια που είσαι,
την λευτεριά ν’αντάμωσες ως είχες φανταστεί
κι οι πρίκες σου να φύγανε ν'αλαργοξορίστηκαν
και η χαρά σου ''αιώνια'' να μην εκμαυλιστεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
