| |
Επικαλούμαι εσένα,
Εσύ που με ξέρεις
Εσύ πρέπει να ξέρεις
Χωρις να σου το πώ
Τώρα που οι σοφοί δεν ξέρουν
Τώρα που οι ποιητές δεν ξέρουν
Τωρα που οι άλλοι δεν μιλούν
Εσυ πρέπει να μιλήσεις
Επικαλούμαι εσένα
Όπως επικαλούμαι το φώς του ήλιου
Τη στάλα του ανέμου
Τα λευκά περιθώρια της ζωής
Το όνομα του θεού
Έσένα που δεν είσαι σαν τις άλλες
Αφήνω την πληγη ξέσκεπη
Χωρίς λευκόν επίδεσμο
Χωρίς μαύρο μαντήλι
Αφήνω το βαθύ πηγάδι της
Κατάσαρκα ανοικτό
Ν'ανασαινω πυρετούς
Ν’αναδαίνω αιμοπτύσεις
Και πονάω
Και παραμένω στ μεταίχμιο
Με το αναιμικό μου αίσθημα
Με τ'αναιμικά μου κύτταρα
Μα δεν επιτρέπεται η ανάσα
Δεν επιτρέπεται η ζωή
Επικαλούμαι εσένα,
Άνοιξε μου τον δρόμο τυου ήλιου
Να διασχίσω λεωφόρους
Ανέμισε μου την παντιέρα της αγάπης
Να κλείσει η αιμάσσουσα πληγή
Ρίξε στους κήπους μου καταρράχτες
Ν'ανθίσει η ψυχή μου
Δώσε μου πάλι όραμα
Εσύ!
Εσύ που είσαι τόσο ανθρώπινη
Που δεν σου υπολείπεται προσωπο
Για να βγαίνεις στον κόσμο
Εσύ που δεν σε πήρε ο καιρός
Που ξέρεις να αισθάνεσαι
Και να αντισταθμίζεις
Τώρα θα πρέπει να το πιστέψεις
Πως η ελπίδα μου είναι
Να προσμένεις αυτό το γράμμα
Για να το διαβάσεις
Θα το πιστέψεις τώρα
Πως ελπίδα μου είναι
Να υπάρχεις
Εσύ
Aγάπη μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
