| |
Φώς θαμμένο
Με αλυσίδες και θορύβους
Να τρίκλιζε μια μέρα
Η αρχαία φωνή μου
Στην πιο σκοτεινή γωνιά
Της χώρας που δεν έζησα
Κάποια ένδοξη χαραυγή
Μα δεν είμαι χαμένος
Σε σύντομα αβέβαια όνειρα
Στα γαλάζια μιας νύχτας
Στο φόβο της μέρας
Στα καφενεία των καημών
Στα πεζοδρόμια των δρόμων,
Λοιπόν κοιτάζω
Από τα μπαλκόνια της θάλασσας
Τα μάγουλα της τρέλας μου
Τα νεφελώματα του σφυγμού μου
Και ψάχνω,ψάχνω
Στο παλιό παραμύθι
Την παράξενη ρωγμή της ψυχής μου
Τα μεδούλια του είναι μου
Τα ξεσκισμένα μου δάκρυα
Και περιμένω
Ανεβαίνωντας τις πελώριες σκάλες
Μιας ανιαρής αγωνίας
Τη φωνή της αλήθειας μου
Την ανθρώπινη αγάπη μου
Όχι όχι δεν ρωτάω,ποθώ
Μες στον λαβύρινθο της ελευθρρίας μου
Εκεί που το κορμί ταλαντεύεται
Παραπονιέμαι
Στο πιο ανάλαφρο σώμα
Τρικλίζοντας και σκουντουφλώντας
Στην σκληρή και ακίνητη αιωνιότητα
Για να δει τον κατάλευκο εαυτό μου
Τη ζωή μου τελειωτικά αγκυροβολημένη
Στο νεογέννητο φώς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
