| |
Τα μάτια θλιμμένα γιατί αντικρίζουν
Το χώμα υγρό, νωπό, νοτισμένο.
Κοιτάζουν τα δέντρα που αγέρωχα στέκουν
Στο γκρίζο τοπίο, το θαμπό, το κρύο.
Τα φύλλα θροϊζουν, γλυκά τραγουδάνε
Με όμορφα λόγια σ΄άλλους κόσμους σε πάνε...
Το κορίτσι απλώνει τα χεράκια απαλά
Ψηλά να πετάξει, να βρει ζεστασιά.
Η ανάσα του ακούγεται να ζητά προστασία
Και ύστερα χάνεται... ελπίδα... καμία.
Τα χέρια αγκαλιάζουνε χρυσάνθεμα, ρόδα
Παντού τα σκορπίζουν με δάκρυα και ιδρώτα.
Τα βλέφαρα κλείνουν μαζί με αναμνήσεις
Ο πόνος κυριεύει γλυκά τιε αισθήσεις.
Χείλια που καίνε απ΄της θλίψης τα δάκρυα
Πόδια που τρέμουν, λυγίζουνε άγρια.
Κορμί που συσπάται στο υγρό πάνω χώμα
Καρδιά που ραγίζει γιατί υπάρχει, ΑΚΟΜΑ!-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
