| |
ελεος με το ψιλοβροχο, το βραδυ
σαν καλεσμα
τι να λεει
νυχτα χαμενη ειναι μερα χαμενη
η δυναμη της
στην επιτοπου
αγκαλια αβυσσαλεα
παρε την σπιτι σου
στο κρεβατι σου
στα στηθια στα ποδια σου
την βρεγμενη νυχτα
να δεις την ζεση της
μα με αυτην
πως αλλαζουν ολα
πως ζεσταινει το σεντονι
κι κουβερτα μας, του κοσμου ολου
αμετάκλητ'η αρχη
απο μεσα μας των παντων
το σκοταδι εχει μεσα του ηλιο για να βγει.
και το φως του αχρηστο να βγει
αναμεσα μας παγερό π' αφηνουμε
απο μεσα μας, αψηφωντας το σκοταδι.
σημερα πριν ξημερωσει ο ουρανος
επαιξε στην διαπασων μεταλ κι οσο κρατησε
φούσκωνε πριν χαμηλωσει ο δρομος
σαν ποτάμι ακρατητο.
σε εξαντλει, θολώνεσαι, να κοιμηθεις θες μονο,
μα όσο εισαι ζωντανος, σε καθαριζει.
υγ. κι ύστερα, που να απευθυνεται κανεις
τι να απευθυνει
οταν εχει στο προσωπο του ολα τα προσωπα..
στο ενα τα απευθυνει
και τι μενει σε αυτον τότε..
στο σωμα του η ψυχή σε καθε του ενεργεια
ως την χαση του μπροστά
πληρης και φωτεινο παρα την ε(κ)λειψη..
στιγμιαια για απέραντη;
μα όλα ή τιποτα,
ενα και το αυτό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
