| |
| | Εκ προθέσεως |  | | |
Προσπάθησα
να εξηγήσω,
πως είναι
να ονειρεύεσαι
την μέρα,
ή την νύχτα,
πως είναι,
να χάνεις το έδαφος
κάτω από τα πόδια σου,
πως είναι,
να πέφτει το φως
στο πρόσωπο σου
κι εσύ
να χορεύεις,
να χορεύεις,
να χορεύεις,
χωρίς να δίνεις
δεκάρα,
για τον κόσμο,
για την κακία
και την μικρότητα του,
γι’ αυτή την ατάλαντη,
ανέραστη πραγματικότητα,
που μας φόρτωσαν
στην ανθρώπινη πλάτη,
πως είναι,
να φοράς
τα μαύρα σου γυαλιά,
μεσάνυχτα,
σε περιβάλλον
σκοτεινό
και να βλέπεις,
- όντας τυφλός
κι ανίδεος -
πέρα και μακρυά,
να βλέπεις την θάλασσα,
ν’ ακούς τους ανέμους,
ν’ ακούς
το χτυποκάρδι
των ερωτευμένων,
σαν το εμβατήριο
της νέας στρατιάς,
που σβήνει
την ματαιότητα
και χαράσσει,
με δοξάρι μακρύ
κι ανυπότακτο,
την ένδοξη πορεία
προς το αιώνιο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | διαλέξαμε τα όμορφα βάσανα | | | |
|
zpeponi
25-11-2018 @ 02:30 | Καλό μη εξημέρωμα! ::lost.:: | | inokrini
25-11-2018 @ 10:56 | ::up.:: ::up.:: ν’ ακούς
το χτυποκάρδι
των ερωτευμένων,
σαν το εμβατήριο
της νέας στρατιάς,
που σβήνει
την ματαιότητα
και χαράσσει,
με δοξάρι μακρύ
κι ανυπότακτο,
την ένδοξη πορεία
προς το αιώνιο.
::love.:: | | Νικηφόρος Μελάς
25-11-2018 @ 11:34 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Αγιοβλασιτης
25-11-2018 @ 11:36 | ::yes.:: ::up.:: ::yes.:: | | Κων/νος Ντζ
25-11-2018 @ 13:08 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
