| |
Έφυγαν όλοι κι έμεινες μονάχο πάλι αγόρι
Μες στην καταχνιά του σπιτιού
Στην καταιγίδα του μυαλού
Και στου καημού το ξεροβόρι
Μιαν αγκαλιά γυρευεις να στραφείς
Της μάνας την αγγελική ματιά
Να γείρεις μια τρυφερή ποδιά
Παρηγοριά να βρείς που να την βρείς
Τη λύπη σου παιδί μου αναγνωρίζω
Φτάνει πια το δάκρυ κι ο στεναγμός
Παραστάτης ο πατέρας σου στερνός
Στης μοναξιάς σου τους τόπους μαζί σου τριγυρίζω
Έλα και γείρε στο άρρωστο μου στήθος
Δεν λογαριάζω τη ζωή όταν εσύ πονάς
Θα ξανάρθει το κρίνο της καρδιάς
Δεν είναι όνειρο ούτε κι αθώος μύθος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
