| |
Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα μέσα στο σπίτι.
~
Το περιβάλλον ήταν όπως το άφησα. Απέναντι, δεν είχα τίποτα εκεί μέσα που να κέντριζε το ενδιαφέρον για να μείνω.
Όμως ήμουνα πάντα το ίδιο κουρασμένη και αδιάφορη επιθετικά να μετρήσω κάτι. Την ευλογία που κάπου να καθίσω και να πλαγιάσω εγώ πουθενά δεν είχα. Να φάω, να πάω, δεν υπήρχε κάποιος που να ακολουθήσει την περιπέτεια της μοναχικότητας μου. Έτσι έπρεπε να το αντιμετωπίσω μόνη μου την βαθιά και πολύχρονη ιδιαιτερότητά μου με την ικανοποίηση που θα μου προσέφερε μια επίσης βαθιά γ***** πολυθρόνα.
Δεν υπήρχε κρύο, δεν υπήρχε ζέστη, όμως εγώ αισθανόμουνα άβολα... Ήταν οι σκέψεις αυτές που με έκαναν να μην μπορώ έχω μία ήρεμη, μία ήσυχη νηνεμία μέσα μου...
~
Δεν είχα το κουράγιο να βγάλω το πανωφόρι μου, κάθισα εκεί και αγνάντευα το ταβάνι με τις αραχνιασμένες γωνίες, που έλεγα, πώς αυτές οι αναθεματισμένος θάπρεπε να φύγουν από εκεί για να μπορεί ο κάθε καλεσμένος μου να απολαμβάνει ένα περιποιημένο σπίτι.
Όμως εγώ η ίδια δεν ήμουνα περιποιημένη. Εγώ δεν φρόντιζα να είμαι περιποιημένη, ένα κορμί ήμουνα που περίμενε το τίποτα, το καθόλου και το πουθενά.
Πότε θα έρθει ο τελείωμα, στο να πάει και αυτό εκεί που πάνε όλα τα άλλα ; ....
Όταν δεν θέλει πια κανείς αυτή τη συνέχιση ;
Πως είναι η νέα μέρα ;
Τι είναι αυτό που περιμένω ;
Ποια είναι η ελπίδα που έχω, όταν μέσα μου δεν έχω ούτε μία σταλαγματιά αισιοδοξίας... και ποιος είναι αυτός που με περιμένει ;
Κανένας.
~
Σπάζω το πλαστικό κάλυμμα του ετοιματζίδικου καφέ, και ανοίγω την τηλεόραση...
~
Αύριο, αυτή θα με ξυπνήσει.
~
Η πολυθρόνα είναι ο καλύτερος φίλος.
~
κι ένας καφές...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
