| |
Η νύχτα ξεφορτώνει οδύνη
Ετοιμάζει προσωπεία
Να φορέσουν τα όνειρα
Η μνήμη ανένδοτη ανασκάπτει
Και πυρπολεί τη ψυχή
Κάπου κάπου ένας στεναγμός
Πλαταγίζει την πηχτή θλίψη των ανεμων
Φεύγεις
Ένα σμήνος πουλιά σε προβοδίζουν
Ένα φώς αγγελικό σε ντύνει
Μα που πάς;
Βουνά από μπετόν σου σκεπάζουν τα βλέφαρα
Σημαίες βαρβάρων το δρόμο
Συρματόπλεγμα ντροπής σ'εμποδίζει
Μα εσύ ολοένα ανηφορίζεις
Με το κορμί σου να σπαράζει απ τις πληγές
Κι οι μέλισσες να σε τριγυρίζουν,να σε κεντρίζουν
Πόλη του Ευαγόρα
Κι ο Ευαγόρας ξεχασμένος
Φαίνεται η ακτή
Κι η θάλασσα γυμνή σε στραγγαλίζει
Μα εσύ φεύγεις
Πίσω από τον άλλο σου εαυτό
Κυνηγημένος
Από αηδία και φόβο
Κι οι λύκοι μη μπορώντας πια τη πείνα τους
Ξαναδείχνουν τα νύχια τους
Και τα καρφώνουν στις σάρκες
Αυτού που απόμεινε
Για σκλαβιά και σφαγή
Στάσου μη φεύγεις πια
Γίνε βόλι γίνε δάδα
Φαρμάκι γίνε και σπαθί…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
