| |
Τα σύννεφα πάντα με τραβούσαν….
Ανένταχτα, αγνά, στο δικό τους χορό…
Μ΄ αισθήματα που όταν πληγώνονται ρίχνουν το δάκρυ τους
στο διψασμένο σώμα,
που πάνω του γεννιόμαστε.
γελάμε, αγαπάμε, βρίζουμε,
πονάμε καταριόμαστε…
Τότε αναρωτιόμαστε ,
τι κάνουμε που πάμε…
Ζητάμε για να μάθουμε
στους άλλους τι χρωστάμε
αυτούς που σαν εικόνισμα Αγίου προσκυνάμε…
Σου δείχνουν το σύννεφο ..-να το-…
θες να το φτάσεις..- πετάς-..
μα τότε σε ρίχνουν κάτω,
τόσο κάτω , σαν σε πηγάδι που ξέχασαν
να βάλουν πάτο…
τότε εσύ λες.. – ε και??- έτσι θα 'ναι…
αν δεν γίνει αυτό πως θα καταλάβω το καλό…
κι είναι στιγμές που κάτι γίνεται και τσακ.. σηκώνεσαι.
Μα πριν προλάβεις να χαρείς, να σου πάλι μια η ανάποδη…
Εκείνη η φοβερή ανάποδη..
Που όταν ήμασταν παιδιά..
Ξέραμε τουλάχιστον γιατί την τρώγαμε..!!
Ηλιας Βητα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
