| |
Ίσως το πιο γνωστό ποίημα του Ιωσήφ Μπρόντσκι. Εδώ η μοναχικότητα αντιλαμβάνεται ως καλή μοίρα, ενώ η άγονη παγκόσμια δραστηριότητα προκαλεί μόνο καλοκάγαθο χαμόγελο.
Επιστολές στον φίλο μου από τη Ρώμη
(αποσπάσματα)
Κάθομαι στον κήπο μου, μες στο βασίλειο του φρούτου,
ούτε γυναίκα, ούτε κίνηση κάποιων ατόμων.
Αντί αδύνατων και δυνατών του κόσμου τούτου,
μόνο ομόφωνη βοή των εντόμων.
Λύτρωση από τα σούρτα-φέρτα η αυτοεξωρία,
μόνο που και που σε ενοχλούν τα δασαρχεία.
Εάν έτυχε να γεννηθείς στην αυτοκρατορία,
καλύτερα να ζεις στην απομακρυσμένη επαρχία.
Περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής, ίσως.
Γηραιός οικοδόμος μου είπε με φωνή σιγανή:
«Μόνο ερείπια βλέπω κοιτάζοντας πίσω.
Κρίση βεβαίως προκλητική, αλλά αληθινή.
Να με επισκευθείς, κρασί θα πιούμε με ψωμί ξερό
και θα μου πεις για τον ανθώνα σου με τριανταφυλλιές ωραίες.
Στον κήπο θα σου στρώσω, κάτω απ’ τον ουρανό καθαρό,
και θα σου πω πως λέγονται των αστεριών οι παρέες
I. Μπρόντσκι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
