| |
Φλόγιζε ο ήλιος τα κορμιά
μπλεγμένα σαν στρειδάκια.
Στα βράχια εκεί στην ερημιά
που είχε ο θεός μεράκια.
Φλόγα μεσημεριού και γλάροι
θεατές στη πεμπτουσία.
Έρωτας!! όλοι οι φάροι
ένα βήμα...η αθανασία.
Σαν στέγνωναν οι αναπνοές
είχαμε τη πλανεύτρα αγκαλιά
σφραγίστηκαν δυο ψυχές
στα μεθυσμένα μας φιλιά.
Έλαμπες, σαν τ` αστέρια
αστέρι εσύ, δική μου! αγάπη.
Είχαμε αρμύρα στα χέρια
σαν δεν χορταίναμε τα πάθη.
Ταξίδι ήτανε γαμήλιο, χθες
πέρασαν γοργά τα χρόνια
θυμάσαι, κείνες τις στιγμές.
Που γίναν πλάτανος με κλώνια.
Ήσουν όμορφος σαν την αυγή
με δυο κάρβουνα μάτια.
Φιλί, φιλί, πηγή, πηγή
τα βράχια είχαμε παλάτια.
Μόνοι στο κόσμο, στις Ερμόνες
να μας τραγουδάει το κύμα
ανεξίτηλες στο μυαλό εικόνες.
Σαν πλέκαμε αγάπης νήμα.
Σημάδια που` χει ο καθένας
γραμμένα, πυρωμένα βράδια.
Σαν γίνονταν οι δυό ένας
κι` έφτιαχνε ο έρωτας υφάδια.
Γερά με νήμα χρυσαφί
μες στις παλιές φωτογραφίες
με μια ευχή μια προσευχή
τις πιο γλυκές τις ιστορίες.
Ευχή και παρακαταθήκη τρανή
για της αγάπης τα κλαδιά.
Για να γελούν οι ουρανοί.
Στρείδια στα βράχια, δυο παιδιά.
Ερμόνες...όμορφο μέρος στην Κέρκυρα, τότε ήταν ερημιά.
Φίλες μου πάντα!! χρόνια μας πολλά και η γραφή για τον έρωτα , μαζί με τις ευχές μου να τον έχετε ζήσει, να τον ζείτε, να τον ζήσετε όλες, μικρές, μεγάλες δεν έχει καμιά σημασία, γιατί οι καρδιές δεν γερνούν κι ο έρωτας θέλει να τρυπώσει ίσως πιότερο στης ρυτίδας το βλέμμα.
8-3-2019
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
