| |
Η μέρα σηκώθηκε. Ο ήλιος
συνάρματος πάτησε τον Πόρο της Νίδας.
Γονάτισε ο ίσκιος που δείχνει την ώρα
λοξά στον Κόκκινο Δέτη.
Η ιερή πομπή, αργοσάλευτη, άφησε
χαμηλά της αυγής το δροσό κατωστράτι.
Πέρασε τα ξωχώραφα τα γυροτραφισμένα˙
παίρνει λοξά τις γάγλες του βουνού κι
ανηφορίζει.
Οιωνοσκόποι, ιερείς και βαστάζοι,
ονειροκρίτες, γραμματικοί και φαμέγιοι,
με πόθους και μ’ ελπίδες φορτωμένοι
με τάματα και σκεύη ιερά,
για την Κυρά του κυνηγιού,
Ποτνία των Θηρών ως την ελέγαν,
για τη Μεγάλη την Ουράνια Θεά,
με τα πουλιά και τ’ αγρίμια τριγύρω της,
άρχοντες, πρίγκιπες δαφνοστεφανωμένοι.
Λάδι, γεννήματα, καρποί
σε ωοκέλυφους αιώνες φυλαγμένα,
κύλικες από ορεία κρύσταλλο
στα εργαστήρια της Φαιστού
με τέχνη και μεράκι δουλεμένοι.
Κανάτια, σφραγιδόλιθοι
και αλαβάστρινα ρυτά,
καλλίγραμμες πετρόχειλες υδρίες,
γυμνόστηθα ειδώλια,
των Όφεων η φοβερή Θεά.
Τάματα από χαλκό κι οψιανό
ασήμι και χρυσάφι
κι ασπίδα χάλκινη σφυρήλατη
για το μικρό νιογέννητο Θεό,
ο κεραυνός και η βροντή
και ο διπλούς ο πέλεκυς
απάνω της ν’ αστράφτει.
Πάνω σε ελαφρά βασιλικά φορεία
οι σκλάβοι τους αρχόντους κουβαλούν
και την πλαγιά τυλίσσουν ως σε αγγείο
με κείνο το πανάρχαιο των θεριστών τραγούδι.
Πλήθη θνητών στη μεγάλη πλατέα.
Σύννεφο η σκόνη
έξω απ’ την Πύλη των βουνίσιων θεών.
Σκηνές και καλύβες κι ανθρώπινα σύδεντρα.
Το δικό του το κρίμα,
ένας - ένας στην πηγή θα ξεπλύνει,
στο θεό την ψυχή του να φέρει
λευκό περιστέρι.
Τη μνήμη απλώνοντας κάτω απ’ τους ίσκιους,
τη γραφή τους χαράζοντας πάνω στους βράχους,
κουκούτσια και χνάρια αφήνοντας
στον κονιορτό της Πανήγυρης,
την Πανσέληνο Νύχτα προσμένουν
του Μεγάλου Θεού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
