| |
Θεές μαρμαροτράχηλες
των αιωνίων Ελλήνων
και θεοί με γυμνούς τους μηρούς
με ασπίδες και δόρατα.
Εποχούμενοι Βάκχοι
με πράσινα κλήματα σταφυλοφόρα.
Τοξότριες των θείων δρυμών
με δάδες και βέλη.
Νηρηίδες με τις ροές των χρωμάτων
πάνω στο σώμα τους.
Γοργόνες και Νύμφες
με κοχύλια της θάλασσας,
παιδιά πολυτέκνων θεών.
Νεράιδες της μακρινής Εσπερίας.
Τρίτωνες με θαλάσσιες χαίτες
και χάλκινες τρίαινες.
Σελασφόροι θεοί ηφαιστείων
ντυμένοι με ήλεκτρο.
Ουρανοδρόμοι με τα κηρύκεια
και τις άσπρες φτερούγες.
Κλειδοκράτορες σκοτεινών ανακτόρων
με τα κλειδιά της αβύσσου
κρεμασμένα στον κόκαλο.
Ξενομπάτες θεοί
από χώρες μακρινές των Ηπείρων:
Λιοκαμένοι Αιθίοπες
με λωτούς κρεμασμένους λοξά στο κορμί τους.
Χρυσοί φασκιωμένοι Αιγύπτιοι
της εικοστής δυναστείας.
Ασσύριοι με τους χάλκινους ίππους.
Αμαζόνες και Σκύθες
πάνω στις άμαξες των μεγάλων αλόγων.
Θεοί ποταμών χρυσοφόρων
με πετράδια της Ίριδας
και ισχνοί χαλκολίβανοι
ρασοφόροι προφήτες.
Κάτω απ’ τη μεγάλη ουράνια σύναξη
ιερείς και πιστοί,
αρχόντοι και δούλοι,
καθαρμένοι στο νερό το κρυστάλλινο,
την ευλογία προσμένουν του Μεγάλου Θεού,
μίνθη και δυόσμο και δίκταμο καίγοντας
στα μικρά θυμιατήρια.
Οι πυρσοί ξενυχτούν αναμμένοι
του αυλού τις αργές συνοδείες.
Του χορού του πυρρίχιου τ’ αντρίστικα ζάλα
σε κύκλο χαράσσονται πάνω στην τέφρα.
Πυρωμένοι βωμοί, χοές και θυσίες,
προσφορές και σφαχτάρια
την οσμή της πανήγυρης έχουν απλώσει
μέσα στη νύχτα
και η κνίσα που πέρασε
τις μικρές δροσοστάλακτες χαραμάδες
των άστρων,
έχει σκεπάσει τις κορφές τ’ ουρανού.
Θεοί παρατρεχάμενοι και θνητοί τυροκόμοι,
στα θεϊκά κελάρια μπαινοβγαίνοντας,
κουβαλούν τα ελέη στο πλήθος.
Θεοί και ανθρώποι δίνουνε γνώρα
.
Ψήστες ξαναμμένοι, ξεμπέτωτοι
κόβουν γουλίδια της σούβλας το κρέας.
Ωκύποδες νέοι φέρνουν το δρόσος
-χιόνι κατάλευκο- μες στα κοφίνια,
το νέκταρ των κρίνων να ρίξουν
μέσα στους κύλικες.
Βασιλιάδες και πρίγκιπες στο μεγάλο τραπέζι.
Καπεταναίοι της θάλασσας γύρω τους
ιστορούν τα παράξενα των μεγάλων ηπείρων.
Πυρρίχιες σάλπιγγες και καλλιστέφανοι ύμνοι
για έργα θνητών και ηρώων ηχούν
στων αρχόντων τ’ απόδειπνο
και παιδιά απαγγέλλουν τους νόμους της πόλης
με χορό και τραγούδι.
Προγονικές τελετές, νόμοι ασάλευτοι
που κρατήσαν δεμένους τους σπονδύλους του
χρόνου.
Το ανάλαφρο θρόισμα μες στη γαλήνη,
απ’ τις αχνές ψαλμωδίες,
την αθανασία με σέβας μετράει
με τους κύκλους της βλάστησης.
Παλιοί οιωνοσκόποι
με σημάδια μυστικά και οράματα,
την κουτάλα του σφάγιου ζώου
στης σελήνης το φέγγος απλώνοντας,
τις φωνές των υδάτων διαβάζουν
στων καιρών τα γυρίσματα.
Γύρω απ’ το σώμα της Ορείας Μητέρας
με τους χάλκινους μαύρους βοστρύχους,
των Νυμφών ο πολύανθος ύμνος
κι η θυσία του λευκού χρυσοκέρατου Ταύρου
με το κόκκινο αίμα να ρέει
μέσα στην κρύπτη των μεγάλων πεσσών.
Ιερά προσωπεία ανάβουν και σβήνουν,
λάμπουν και χάνονται
στην ανεμοσάλευτη φλόγα των πέτρινων λύχνων,
γροικώντας της πίστης το ρίγος
να τυλίσσει τις φλέγες τους,
γροικώντας της Μητέρας Θεάς την οδύνη
να γεννάει την Άνοιξη μέσα τους,
και την ψυχή τους, φτενόφλουδη, ν’ ανοίγει στα δύο
να πετάξει το δίκλωνο φύτρο του θαύματος.
Νέοι στα είκοσι,
το πρώτο σκαλούνι τ’ αντρίκειο ως έχουν πατήσει,
μεστωμένοι για τόξο και έρωτα,
παίρνουν το βάπτισμα
για παλαίστρα και πόλεμο.
Κι οι λευκές κρινοδάκτυλες μυροφόρες παρθένες,
του ήλιου αθώρητες,
τα κάλλη τους ένα-ένα μετρώντας,
ροδοπέταλα ρίχνοντας,
σημαδεύουν τη μοίρα τους
πάνω στων Κούρων τ’ ατσάλινα σώματα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
