| |
Μιά μιά οι λέξεις, όπως ο Χρόνος,
κύλησαν για κόσμους μακρινούς,
φεγγάρια και ήλιους μ' αχτίδες
αναπόφευκτα κλεισμένες σε συρτάρια
που ενίοτε ανοίγουν, αφήνοντας τες
να δραπετεύουν τις νύχτες,
σαν μια φλογίτσα μαγική που ανάβει για λίγο
αιωρούμενη συνεχώς ανάμεσα
σε κοφτερές πέτρες και γαλάζια τοπία,
δειλιάζοντας να σταθεί κάπου
κι ύστερα, ξάφνου, σβήνει αναστατωμένη
απ' την αναπνοή τής ημέρας
και τις ενοχές τών ανεκπλήρωτων ταξιδιών
ή εκείνων που τέλειωσαν
βιαστικά κι απρόσμενα πρόωρα
σε κάποιον άγνωστο σταθμό
χωρίς τον αποχαιρετισμό τής σιωπής,
μόνο με συμβατά ψελλίσματα.
Καλέστηκαν φωναχτά πάλι
σαν σε μνημόσυνο πεσόντων ονείρων,
ματαιοδοξία ζωντανής μαρτυρίας
ή τουλάχιστον ανεξίτηλη ανάμνηση
και ψευδαίσθηση υπεκφυγής.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
