| |
Και να μαι πάλι, σκοτάδι κι εγώ να περπατάω δίχως αναπνοή.
Βρίσκομαι σ’ένα παλιό θέατρο, τριγύρου λεύκες και κυπαρίσσια.
Κάποιος αρχαίος Θεός δίνει συναυλία, γρατζουνάει το τρίχορδο ξύλινο κουφάρι με πόθο
κι η γκρίζα φωνή ντου βάφει τ’όνειρο με λαμπυρές ανταύγειες της μελωδίας.
Συνεχίζω....
Κυνηγημένος απο αόρατες δυνάμες , μπαίνω σε κάποιο σπίτι, σπρώχνω
μια μπλάβη πόρτα,προχωράω ,μπροστά της
υπάρχει άλλη μια στο ίδιο χρώμα και καθώς την ανοίγω ,
οι κραυγές κάποιου παραπληγικού που βρίσκεται στο πάτωμα, με κάνουν να τραπώ σε άτακτη φυγή...
Τρέχω...
Φτάνω σ’ένα πετρόπλεχτο καλντερίμι κι εκεί μια μελαχρινή αιθέρια ύπαρξη αρχίζει να μου μιλα,
μα ξάφνου ένα κατάμαυρο σκυλί , φανερώνει κι εγώ τρομαγμένος αρχίζω να το χαϊδεύω.
Εκείνο βάζει το χέρι μου στο στόμα του,το περιεργάζεται με τα δόντια του , ενώ κλαίει!
Μοιάζει να τραγουδάει κάποιο αρχαίο μοιρολόι μιας κατάρας σ’άγνωρη γλώσσα.
Ξυπνάω!
Νιώθω ένα μαχαίρι στο αριστερό πλευρό μου ή αλλιώς θα μπορούσα να το περιγράψω,
σαν ένα καβούρι που περπατάει μέσα μου και με τσιμπάει με τη δαγκάνα του μ’ευχαρίστηση.
Γαμημένο πιοτό...
Μιαν αχτίδα του φεγγαριού έχει τρυπώσει στο δωμάτιο και η δέσμη της,
δίνει μια φωτερή γέψη χαράς στο θολωμένο μου μυαλό.
Σε λίγο ξημερώνει...
Έξω φυσάει...
Για που πετάξαν οι ελπίδες;
Πως έφτασα εδώ...
Έφυγε κανείς;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
