| |
Θαμπή η μνήμη του θνητού
λυγίζει στου χρόνου τη σιωπή
το αυλάκι της είναι βαθύ
και το κορμί πολύ βαρύ.
Ομίχλη Φθινοπωρινή
βρέχει δάκρυα στο κελί.
Πασχίζει να λευτερωθεί
με 'να μολύβι και χαρτί.
Καημοί και αναστεναγμοί
αγάπες και έρωτες παλιοί
χτυπούν την πόρτα για να μπουν
έχουν τόσα πολλά να πουν.
Μια προσευχή και μια ευχή
μια φλόγα από κερί λαμπρή.
Μια σκιά σιωπηλά κοιτά
κοντεύει του λευκού η ξαστεριά.
Μνήμη θαμπή είσαι θνητή.
Ψυχή η μόνη που θα δει
μαζί με κάθε της γραμμή
το αιώνιο που 'ναι πιο κει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
