| |
Οι πέτρες του γιαλού ξανά βροντάνε
οι αγάπες μιά ματώνουν, μιά γλεντάνε,
τα πέρα σου, τα δώθε, αρρώστιας κλίνη
σαν πόλης γιουσουρούμ, που μόλις κλείνει
Μοιράστηκες της νύχτας τα φλουριά
με δαίμονες με Αγγέλους , με παιδιά
Αδίσταχτοι τα όνειρα πουλήσαν
γι αγάπη με το διάβολο μιλήσαν,
και συ λαχταριστό κορμί, και γέλιο
με σφάζεις με μαχαίρι και βαγγέλιο
Εγώ δετός σε ξάρτι ναυμαχώ
μα χάνω της Σειρήνας την ηχώ
Με κέρδιζες με φύλο δίχως ντάμα
ο έρωτας κι ο θάνατος αντάμα
η νύχτα συρφετός η πόλη άδεια
η αγάπη μας καπνός, κι εμείς ρημάδια
Τα σ’ αγαπώ σου λάφυρα κλεψ(ι)άς
ποιος ξέρει σε ποια χείλη ξεδιψάς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
