| |
| | Πως… |  | | |
Πως….
Μέρες περνούν, σαν τα πουλιά,
γίνονται μήνες, χρόνια,
ανθίζουν πάλι τα κλαδιά
και κελαηδούν τ΄ αηδόνια.
Μα Εσύ ακόμα να φανείς,
του γυρισμού ο δρόμος,
κλειστός είναι κι αδιάβατος,
της φύσης μόνος νόμος.
Δεν βρίσκω τρόπο να σου πω,
πως μόνιμη είν΄ η λύπη,
στα μαύρα φύλλα της καρδιάς
κι ένα είναι που μου λείπει.
Μου λείπει εκείνη η σιγουριά,
πως κάποτε χαράζει
και πως Ανάσταση σαν 'ρθει
θα διώξει το μαράζι.
Λέω πως μπορεί να είναι χαρά,
η Άνοιξη για μένα;
και πώς να νιώσω Ανάσταση,
εδώ, χωρίς Εσένα;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
smaragdenia
04-05-2019 @ 15:41 | Μα Εσύ ακόμα να φανείς,
του γυρισμού ο δρόμος,
κλειστός είναι κι αδιάβατος,
της φύσης μόνος νόμος.
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Αγιοβλασιτης
04-05-2019 @ 19:21 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | zari.kardias
04-05-2019 @ 22:20 | Δεν βρίσκω τρόπο να σου πω,
πως μόνιμη είν΄ η λύπη...
Πανέμορφο "Πως"!!! ::yes.:: ::up.::
Λέω πως μπορεί να είναι χαρά,
η Άνοιξη για μένα; ::cry.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
