| |
Πήρα στα χέρια μου τον άδειο σου καθρέφτη
Μου χαμογέλασε πικρά.. ειρωνικά
"Γιατί πιστεύεις στη ζωή σου κάθε ψεύτη ;"
Είπε.. και ράγισε τη μαύρη μου ματιά...
Κι ύστερα άρχισε η θλίψη μου να βρέχει
Πότισε δάκρυ τα λευκά σου γιασεμιά
Κι αναρωτήθηκα.. το σώμα.. πώς αντέχει
Να ανασαίνει τη φριχτή σου λησμονιά ;...
Έπεσε γύρω μου πηχτό.. βαρύ σκοτάδι
Κι ας είχε μόλις ανατείλει η αυγή
Έχεις τη δύναμη μ' ένα μόνο σου χάδι
Ζωή να δίνεις στην ψυχή.. με μια πνοή...
Μ' απόψε μού 'λειψε η μνήμη της αφής σου
Το λάγνο βλέμμα σου πλανήθηκε αλλού
Μά 'ναι νωπό στα δυο μου χείλη το φιλί σου
Όπως η νιόβρεχτη η άμμος του γυαλού...
Πήρα την πένα μου απόψε.. να μιλήσω
Με ακατάληπτα τα λόγια της σιωπής
Με το μελάνι της καρδιάς να ζωγραφίσω
Πηγή κρυστάλλινη.. αγνό νερό να πιείς...
Γιατί με έμαθες να ζω μέσα από σένα
Μα δεν μου δίδαξες.. πώς να σε στερηθώ
Γι' αυτό σαν λείπεις.. στάζουν αίμα τα γραμμένα
Και δεν μπορώ λεπτό να σε απαρνηθώ...
Κι αν μες στο διάβα μας αλλάξαμε πορείες
Πάντα συγκλίνανε οι δρόμοι στη στροφή
Άλλα βιώματα.. και ξένες ιστορίες
Κράμμα μετάλλου.. σε μια σχέση ισχυρή...
Κι αν αμφιβάλλεις.. άλλη μία σου το λέω :
Τα βήματά μου ρίζωσαν σε ΜΙΑ ΓΗ !
Κι αν πλημμυρίσει στεναγμούς.. θα επιπλέω
Σαν κιβωτός.. στου Έρωτά μας την αυγή...
3-10-2010
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
