| |
Πάψε πια Μιχάλη νάρχεσαι στο σκοτάδι
Στ’όνειρο μου κάθε βράδυ
Με ζάλη και λιγοψυχιά
Με τόσο φόρτο να ματώνεις θεληματικά
Για να μου δείχνεις πως ξεφτίσαν οι καιροί
Πως δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι ανοιχτοί
Μονάχα εκεί στου κόσμου τ’ανοιχτά
Στη Δύση μακρυά μια αγάπη με λαχτάρα καρτερά
Και γυρνάω μετανάστης αγύρτης ταπεινός
Με χλιδή και με πληθώρα μα στον έρωτα φτωχός
Κερύνεια και Αμμόχωστο με πάει πρώτα η καρδιά
Μα δέν αντέχω ν’αντικρύζω τη γειτονιά μου ξενητειά
Σε ρεύμα φρίκης και με τρόμο παίρνω το δρόμο να χαθώ
Κάνω ταξίδι μακρυνό σ’άλλα μέρη να βρεθώ
Γραμμή για Βουδαπέστη κι ύστερα Θεσσαλονίκη Αθήνα
Τ’αγαπημένα χρόνια σαν άσπρα κρίνα νάτα ξεχώρισαν κι εκείνα
Κλείνω τα μάτια σ’όνειρο τον κόσμο τριγυρνώ
Πέρα απο ξέρα κι ουρανό κι νάμαι σε τόπο αλλοτινό
Μες στη Χαλκιδική φτάνω με κουράγιο
Άγκυρες ρίχνονται ,ω μα είμαι ακόμα στο έρημο καρνάγιο
Με τις βαλίτσες μου έτοιμες κι μ’όλο μου το στόλο
Σπασμένο κι αραγμένο στου καυμού το μώλο
Ακούω τις πρώτες ποθητές φωνές,μυνήματα δικά σου
Κι αντι για τόπο αλλοτινό λες κι έχω στριψει τη γωνιά σου
Οχι Μιχάλη ,δεν είναι ξένη τούτη η γή
Δικιά μου και δικιά σου Ελλάδα μας παντοτινή
Κι απ΄τη καρδιά σου πούχει χρόνια βουβαθεί
Μια μουσική ψιθυριστή θα σηκωθεί
Σκαλί σκαλί θ’ανέβει κάποιο αγέρι
Που τόσο ξέρεις και σε ξέρει
Κι ο νούς σου τότε θα μεθά και θα χορεύει με το κόσμο αντάμα
Και θα γενεί εκείνο που δεν πρόσμενες του έρωτα το θάμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
