| |
ένα άνεμο προσμένω
Ψηλά τα δέντρα και γέρνουν στη σιωπή
καθώς ο άνεμος τα σκιάζει και τα τρίζει,
μικρή η ανάσα του μα λίγη κι η ζωή
μεσ΄στα κλαριά να επιμένει να σφυρίζει.
Να δίνει ζωή στα φλύαρα τα πουλιά,
γιατί τα ξένα είναι πέρα μακριά τους,
γερνάνε οι κορμοί και τα όνειρα στιφά,
με τον άνεμο θ΄ ανοίξουν τα φτερά τους.
Κι εσύ κόρη με τα ξέπλεκα μαλλιά,
στου πρώτου έρωτα τη φλόγα και τη ζάλη,
απ΄τον αέρα πάρε την τροχιά,
και με ανέμη γνέψε μια αγκάλη.
Η θάλασσα πια μακρυνή και φωτεινή,
το ήρεμο κύμα περιμένει τους ανέμους,
λευκό πανί στην πλώρη στο σκαρί,
για να μας πάει αγκαλιά σε τόπους ξένους.
Έλα βρε άνεμε πουνέντε ή νοτιά
να βάλεις στη ρότα της ζωή μας κάποια τάξη
με τη δικιά σου ορμή για να πετάξει
του έρωτα μας η μεγάλη σαϊτιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
