| |
Ολομόναχη περπατούσε στον κήπο των ρόδων που τόσο αγαπούσε... γιατί οι ευωδιές του κουβαλούσαν τρυφερές αναμνήσεις, που δεν ήθελε ποτέ να τις αφήσει να κυλήσουν και να ξεχαστούν στην παγωνιά του σκοτεινού σπήλαιου της λήθης, γιατί έτσι θα έσβηνε ένα κομμάτι του εαυτού της, γιατί έτσι θα χανόταν ένα χνάρι του όμορφου και αιώνιου ταξιδιού της, γιατί η θάλασσα της νοσταλγίας κάθε ξάστερη νύχτα με ΄να κύμα της χάριζε ένα τραγούδι της, για να δροσίσει, για να συντροφεύσει το διάφανο κορμί της...και σαν το άκουγε δάκρυζε ώσπου το δάκρυ της αγάπης να αγγίξει τα χείλη της και να γίνει ένα με την ψυχή της.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
