| |
Ορισμενοι ανθρωποι δεν αλλαζουν
Μειναν ομορφοι οπως ηταν
Επισκιασμενοι απο το ελαττωμα τους
Πεθαινοντας να λυσουν
Το αινιγμα
Το μυστηριο
Το φως μεσα τους ακατοικητο ανοιγει τρυπες
Σκιες παγιδευμενες τα ματια τους
Και δεν υπηρξαν
Ποτε φο στον λαιμο σου
Μονο δραπετες
Μικροι σαν νανοι
Ενα κοσμημα αχαλαστο
Μελι στον χρονο αχρονο
Πεθαινοντας να φθασουν
Σαμπως τον χρονο περασουν
Μελη λειψα βυθισμενα σε παρελθοντα
Ωραιοποιημενα
Μα τα νιατα πότε ειχαν χρονο
Και παντού δεν ηταν;
ΚΙ ετσι στο καθε τωρα
Αδοκιμαστοι χωροι βασανισμενοι
Θαβονται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
