| |
Η ζωή μας,
η πνοή μας...
αναλλοίωτο μυστήριο.
Σαν πελώριο ερωτηματικό
απλώνεται
άλλοτε σαν δαίμονας,
άλλοτε σαν άγγελος,
από το σκοτάδι ως το φως.
Ισορροπεί στο μεταίχμιο
γης και ουρανού
και η σκέψη ο απέραντος βυθός
που αναζητά απ' τον μακρινό ήλιο...
φως.
Στην έρημο
μια καλαμιά αλύγιστη στέκεται
φάρος νοητός λευκός,
δύσκολος όμως πολύ ο δρόμος αυτός.
Ακροβατούμε, αμφιβάλουμε
λυγίζουμε, σηκωνόμαστε.
Όμως, δε σταματάμε το κουπί
και κάθε μέρα
σε ΄να κάστρο από άμμο που φτιάχνουμε
βασίλισσα κάνουμε τη ζωή.
Μια ουσία ακατάληπτη,
μια συνεχής ροή,
μια διαρκής ανάμνηση,
μια σκέψη αστραπή
Μούσα χαρίζει την έμπνευση στον ποιητή.
Κι αυτός
ακούγοντας ένα πιάνο μια μουσική
αιώνες παλεύει να βρει της άνοιξης
την όμορφη διαδρομή.
Μα στο τέλος το μόνο που συναντά
είναι το φως που
η καλαμιά της ερήμου του είπε
''υπάρχει μες στην αγνή ψυχή''.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
