| |
| | ο θνήσκων έρωτας |  | | |
ο θνήσκων έρωτας
Κάθε που ξεσπάει κάποια μπόρα,
και σέρνει μόνη ένα αντίο φθονερό,
πάλι η σμίξη της αυγής η ανθοφόρα,
πάλι θα ψάλλει της ζωής το εωθινό.
Αγκαλιασμένα τα κορμιά μέσα στ΄ασκέρι,
της ζωής, του μίσους το αγκάθι αιχμηρό,
πάλι θα φέρει σ΄εκκλησιές ένα αγιοκέρι,
να πλάσουν μόνα το μύθο το χρυσό.
Ξυπνούν οι αισθήσεις και τα όνειρα μαλώνουν,
σαν βλέπουν το ταίρι τους να φεύγει μακριά,
και καθετί, που απομένει να ξηλώνουν,
χωρίς να δώσουν στην αγάπη τη χαρά.
Μακάρι ο έρωτας να μένει στους αιώνες,
πριν πλησιάσουν κάποια γεράματα φριχτά,
να λειώσουν της ζωής τους παγετόνες,
και να τους διώξει της αγάπης η φωτιά.
Μα πάντα ανίκητο το μίσος θριαμβεύει
και μόνο του και μ΄άλλους πάντα νικά,
το μερτικό απ΄τη κακία του γυρεύει,
και σημαδεύει κατευθείαν στην καρδιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
kastvr
31-07-2019 @ 07:48 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Κων/νος Ντζ
31-07-2019 @ 12:17 | Κάθε που ξεσπάει κάποια μπόρα,
και σέρνει μόνη ένα αντίο φθονερό,
πάλι η σμίξη της αυγής η ανθοφόρα,
πάλι θα ψάλλει της ζωής το εωθινό!
Πολύ ωραίο όλο. Το εωθινό σπάνια και πολύ εύηχη λέξη!
::angel.:: ::angel.:: ::angel.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
