| |
Δες πως την άγρια ποινή της λησμονιάς μου
την αποδέχτηκα, γνωστό πως θα κοπώ
έστω κι αν ήσουν ο ληστής και ο φονιάς μου
δεν είχα πάψει μιά στιγμή να σ’αγαπώ
Μες στα φαράγγια που σκοτάδι έχουν μαύρο
κει που ’ναι τα όνειρα κι οι νύχτες αχανείς
ήσουν, κι αν έψαξα νωρίς να σε ξανάβρω
τις άγιες κρύπτες σου δεν γνώριζε κανείς
Όταν σε κούρασε η ερημιά και φανερώθεις
ψάχνοντας να ‘βρεις μιάς αγάπης αγκαλιά
στο άκουσμα φίλων μας, για μένανε τι νοιώθεις,
γυρνάς στις κρύπτες σου, κι ούτε έβγαλες μιλιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
