| |
Κοιτάω το δάσος το νεκρό,
θυμάμαι κάποτε ήταν πυκνό,
με ‘να πλατύ χαμόγελο γλυκό,
με ‘να βαθύ βλέμμα δροσερό.
Και το ποτάμι του ήταν λαγαρό,
σαν τον πιο ξάστερο ουρανό'
και τα φύλλα του χόρευαν τρελά,
σαν το αγέρι περνούσε ‘κει κοντά.
Τα αγρίμια τα είχε αγκαλιά,
όπως και της νύχτας τα πουλιά'
και οι νεράιδες και τα αερικά…
τα αγαπημένα του παιδιά.
Και τα βράδια τα καλοκαιρινά
που το φεγγάρι ήταν χρυσό'
στο κρυφό του μονοπάτι
δινόταν φιλί αγάπης καυτό.
Μα ήρθε η μαύρη η στιγμή
που ένα χέρι δίχως ενοχή
του πήρε ξάφνου τη ζωή
και η δροσιά του...κλαίει για τη γη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
