| |
Μια σκέψη βαθιά μοναχική
διώχνει του ανέμου τη βοή'
ψάχνει στου κήπου τη σιωπή
μια ευωδιά για να ντυθεί
να τρέξει στο φως χαρωπή
σαν να ΄ταν μικρό παιδί
δίχως το βάρος της ερημιάς
και το δάκρυ της παγωνιάς.
Απλώνει τα χέρια της ψηλά
χαίρεται που είναι καθαρά'
που πάνω τους σιγά γλιστρούν
νότες που για έρωτα μιλούν.
Είναι ο βυθός σκοτεινός
όπως και της νύχτας ο καημός'
μα μες στην λάβα της φυγής
ανθίζει η ψυχή της μουσικής.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
