| |
Τραβάω προς το καλύτερο,ακουμπάω
Δουλεύω λίγο τα βολεύω
Μες στην μεγάλη μοναξιά
Σιωπηλή και ανένδοτη
Υπομενω και σωπαίνω
Με ατσάλι δένω τους αρμούς μου
Εδώ είναι ο άνθρωπος
Με τους μαύρους και κόκκινους καημούς
Αφήστε μια στιγμή
Να δείτε το χαμόγελό μου
Δεν προφταίνει να επίστρεψει
Στον εαυτό μου
Κρύβεται πίσω από τα απλά
Για να με βρείτε
Μια συνάντηση ματαιωμένη
Υπάρχω τάχα
Κάτι μπορώ να δώσω
Η παρουσία μου γαντζωμένη
Στην ίδια θέση
Ασάλευτη στον αγέρα
Όρθια στη νύχτα και στη μέρα
Και στο κατώφλι ανάμεσα σε δυό γκρεμούς
Ανάμεσα στους γόους και τους στεναγμούς
Ψάχνει το δικό σου μειλίχιο χαμόγελο
Θα μου είναι ένα φέγγος μια πυξίδα
Αυτό το μελιχρό και τρομερό
Και τι σημαίνει αυτό;
Εσυ κρατάς την ύστατη μου ελπίδα
Ιδού που τη φοράω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
