| |
αγαπημενη θεση. στρωμενη
η λεκανη στο εδαφος.
και οταν σε πιανουν απο παντου
-οι κουλαμαρες-
εσυ να ευθυγραμμιζεσαι με τον ουρανο.
παρα ολα τα μαθηματα, τους καλους τροπους,
τα μη απο κουνια.. κι απο ολα αυτα να μενει μονο
μια αγρια αυστηροτητα. να βγει κανεις
στον δρομο του. βαστωντας ο κορφος του
καλα φυλαγμενο το ρω.
ετσι οπως αλλη δεν υπαρχει πιο ευγενικη
απο την φυσικη σταση, δεν ψαχνεις λογο.
λαθος και που συγκρινεται.
και βεβαια θα εχεις, και θα βρισκεις και θα δινεις
κι εναν λογο, σε οποιον αγανακτει
απορει, προσβαλλεται, δεν σε ξερει, που
δεν εισαι μαζι του. ενα βιβλιο ανοιχτο
που μιλαει για ντροπη: "χτες καθοταν μαζι μου!"
νομιζοντας πως τον απορριπτεις, οπως πας
κατα γης.
_
δεν εχεις δυναμη-
κανεις- αληθινα, πανω σε κανενα.
μονος οποιος την βρει, μεσα του, κι αυτο για να χασει
καθε της ουσια- αν μονο την θελει να ορισει αλλους
και αλλοι να τον ορισουν.
_
εσυ κανε το ειναι σου να χαμογελαει η ψυχη σου,
καθε που σε καταβρεχει. και αλλο δεν προσπαθεις,
να αλλαξεις, κανενα.
το κεφαλι κανενος δεν ειναι, για σπασιμο.
το αναρμοστο γι αυτον ειναι
να μην προβαλλεις ξεμακραινοντας, καμια δικαιολογια.
_
οι δρομοι δεν ειναι τρομοκρατες δεν ειναι δημιοι.
ειναι βουνα σπασμενα, πυρπολημενα δεντρα ξεριζωμενα
ζωα εξαναγκασμενα να αφηνουν το σπιτι τους
και περνουν απο μπρος μας φιλησυχα αμεριμνα- τον νου μας.
καποτε οι δρομοι θα καθαρισουν μονοι απο μεσα τους
δεν θα υπαρχουν δοκανα μπατσοι φραγματα
-στην αλληλεγγυη-
ολα και ολοι ειναι, δρομος
και οι δρομοι δεν πατουν επι πτωματων.
ολα τα κατασπαραγμενα ορια καποτε
θα παρουν το αιμα τους, θα αναγεννηθουν.
ως τοτε θα ναι παντα σημερα-
η αγαπη που γεμιζει τα ποτηρια μας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
