| |
Απόκαμε η πυρκαγιά...
στάχτες του κήπου η ομορφιά'
ελάχιστα τα άνθη...σκοτεινά
τα πήρε του μαύρου η σκλαβιά.
Το βλέμμα βουλιάζει μες στο γκρι,
κλαίει δακρύζει η ψυχή,
πονάει ο ήλιος και η αυγή
και η Αίγλη δεν θέλει να φανεί.
Μια κόρη όμορφη αγνή
ζυγώνει ...τραγούδι Θε να πει'
Η Ερατώ της δίνει την πνοή
μα η καρδιά πονάει και θρηνεί.
Ο Αίολος έρχεται γοργά
τον ζήτησε της άνοιξης η χαρά
''φύσα, διώξε την καταχνιά
χελιδόνι χαρούμενο γυρνά''.
Απόκαμε η πυρκαγιά
και τα άνθη λίγα ταπεινά'
μα τούτου του τόπου η ευωδιά
για μια Ιθάκη...φως σκορπά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
