| |
το αγαπημενο (απο τα αγαπημενα) το αφησε για το τελος..
το_παιχνιδι_παιζεται
ακομη και ημουν στον παγκο για λουκουμαδες.. ο οποιος παγκος ζωντανεψε αιφνιδια απο οσους 'ασυγκρατητους' της ουρας ηταν στην αναμονη, κι απο το κοριτσι που ηταν στην εξυπηρετηση.. οι υπολοιποι κοιτουσαν την δουλεια τους (σωστα καποιος πρεπει να την κανει και οχι πως ΄θα ελεγε κανεις τιποτα -που την πας και την καταπληξη- αν απροσμενα πεταγαν τις κουταλες και καιγονταν οι λουκουμαδες στην στιγμη.. καθε αλλο, που πραγματι θα 'χαμε γιορτη, λεμε τωρα, και το τιποτε δεν χαθηκε θα 'ταν γεγονος κι αλλοι λουκουμαδες θα πεφταν σε καθαρο λαδι.).. στα περα απο την ουρα σταματημενα προσωπα, περα απο οσα περιμεναν τους, λουκουμαδες, καποια χαμογελουσαν στην επιδραση που 'φερε το κλεισιμο.. αλλα κοιτουσαν την σκηνη ανεκφραστα,. συγκρατημενα. και δεν-κα-τα-λα-βα-ινω(!) πως γινεται η θλιψη του 'αναλοιωτου' σε βασικες αξιες να μην ανθιζει με τον χρονο και να μην πεταει καρπους τριγυρω του στο περασμα του, απο την συνθλιψη.. ε δεν γινεται! και με κανουν κατι τετοιοι σαν κ αυτόν να αναρωτιεμαι, ποση πιστη εχουν στο φιναλε.. και διχαζουν και διχαζονται.. κι εχουν καταλαβει την εκρηξη αποκλειστικα ως αναγκαιο κακο, αντι ως ατομικη ενεργεια..την εφαμιλλη μαθες, με την έκρηξη της ανοιξης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
